Het was de vrijdag voor de herfstvakantie. Kim had al vrij, want de leerkrachten hadden een studiedag. Ik had vroegdienst, dus was al om half 6 de deur uit. Het was een mooie dag.  Kim ging op de scooter naar Terneuzen om de dag met wat vriendinnen door te brengen.

Rond 16u30 was ik thuis van mijn werk en begon met het eten, frietjes(zelf gemaakt) met Vlaamse stoverij, ik weet het nog goed…

Om 17u belde ik Kim op haar mobieltje. “Kom je dan naar huis meid? Het eten is bijna klaar.”

“Ja, ik vertrek nu, dus ik ben over zo’n half uurtje wel thuis mam…”

Kim is nooit meer thuis gekomen!!!! Ik kreeg nog telefoon van mijn zus, die vertelde dat ze met Sara, haar dochter van 18, naar een begrafenis was geweest van een vriend van 20 jaar die was verongelukt, dat ze er zo van onder de indruk was, en hoe erg dat toch moet zijn als je je kind verliest….

Ik wist niet dat op dat moment ook mijn kind verongelukt was….

Johan, Kim’s  papa,  kreeg een oproep op zijn mobiel. Hij dacht dat het Kim was, maar het was een vreemde die met haar mobieltje belde en vertelde dat we snel moesten komen, want Kim had een ongeval gehad en was buiten bewustzijn.

Ik raakte in paniek, ik voelde dat dit niet goed was. We reden er snel heen, mijn God wat leken die paar km ineens lang !!! In de verte zag ik de ambulance al staan. Waarom was die nog niet weg ??? Misschien valt het wel mee en kan ze ter plaatse behandeld worden…..maar neen, ze was buiten bewustzijn, dat is toch erg??? Waarom staan ze er dan nog? Dit is niet goed……Ik wist niet hoe snel ik uit de auto moest komen, ik wou naar mijn kind, men hield me tegen, maar ik wou  er absoluut heen, niemand kon me tegen houden !!! 

Ze waren druk met haar bezig, met reanimatie, maar ik zag het gelijk, ze was er niet meer….mijn kind was dood !!! Dit kon toch niet waar zijn ??? Toch niet mijn kind !!!!

Er werd  nog met man en macht verder gewerkt. Johan, die zó ongelooflijk kalm bleef, reed terug naar huis om Wouter op te halen. Ik wachtte in de ambulance, een vreemde vrouw zat naast me. Ik kreeg telefoon van Petra, waar Kim net was vertrokken. Die was al helemaal in tranen.  Ze had gehoord van haar broer die daar toevallig voorbij reed, dat Kim een ongeluk had gehad. Ze vroeg hoe erg het was.... Wat moest ik zeggen? “Het ziet er slecht uit,"zei ik….Ik was ineens  zo kalm, ik begrijp het nog niet….

Uiteindelijk heb ik zelf gevraagd de reanimatie te stoppen. Het had gewoon geen zin……ons Kim was een engeltje geworden…..