Lieve Kim, ik heb helaas nooit de eer gehad jou te mogen ontmoeten. Maar jouw mama kwam wel op mijn pad. Ze vertelde over wat jullie samen hadden maar ook over haar leven sinds het ongeval en hoe ze verder moest. Hoe dapper ze ook is, bij elk woord dat ze over jou zegt zie je liefde in haar ogen maar toch ook altijd de pijn van het verdriet. De toon van haar stem wijzigt dan een beetje, haar blik vervaagt wat alsof ze in de verte op zoek is naar jou, en haart hart groeit op dat moment omdat het opzwelt door de nooit ophoudende liefde die ze voor jou voelt. Oktober is voor mij een leuke maar ook moeilijk maand. Ik verjaar de 13e en op die dag vele jaren geleden verloor ik iemand die mij héél erg dierbaar was. Een groot man in de ogen van velen, maar voor mij was hij gewoon mijn ome Sus. Ik herinner mij de dag van het verlies haarscherp, misschien net omdat het mijn verjaardag was en omdat iedereen (we hebben een heel grote familie) toen helemaal verloren liep in Gent (de meesten woonden in regio Mechelen). Ik kreeg de telefoon op mijn werk. Ik stond net op het kantoor van de hoofd-commissaris (mijn grote baas) toen ik daar een persoonlijke telefoon kreeg en mijn emoties onder bedwang moest houden. Ik ben toen met zijn toestemming onmiddellijk mogen vertrekken in uniform om de familie op te vangen die niets vermoedend toekwam in UZ Gent, en de anderen die dus wel al de telefoon hadden gekregen en hals over kop naar Gent zijn vertrokken zonder eigenlijk goed de weg te kennen. GSM's en GPS waren toen een zeldzaamheid! Die hele verjaardag ging dus in tranen aan mij voorbij, maar dat vond ik niet erg. Tot op de dag van vandaag denk ik uiteraard altijd aan mijn ome Sus de 13e, maar ik denk dan ook altijd heel erg aan jouw mama. Ik voel haar verdriet want de dag van haar groot verlies en mijn verlies liggen héél dicht bij elkaar. Ik voel mij soms beetje schuldig dat mensen mij die dag feliciteren via berichtjes op FB en jouw mama dan heel wat stiller wordt en weet dat de zwartste dag uit haar leven nadert. Daarom ben jij, lieve Kim, ook altijd in mijn gedachten in deze periode. Nu komt er voor mij nog een vrolijke periode aan waar ik me bijna schuldig voor voel ten opzichte van jouw mama. In maart wordt ik voor het eerst oma. Het gekke is dat ik direct aan jouw mama moest denken toen ik het nieuws voor het eerst hoorde. Een dochter die zwanger is is toch wel iets speciaals, en ik voelde het verdriet van jouw mama dat ze ook dit zal moeten missen :'( En zo lieve Kim leef jij verder, in de harten van velen, door de verhalen van jouw mama en door haar gemis. Door haar lach en haar verdriet. Door haar warme persoonlijkheid en haar mededogen voor anderen. Het zijn vaak kleine dingen die mij regelmatig aan jou doen denken, ook al heb ik jou nooit gekend... Maar op een of andere manier voel ik jouw aanwezigheid ook in mijn leven. Weet dat hier dus heel veel van jou wordt gehouden door mensen die jou kenden, maar ook door totaal vreemde mensen, want lieve Kim jouw liefde, vrolijkheid, schoonheid ... straalt een beetje door in ons allemaal. Het ga je goed lieve Kim en wij blijven van jouw mama houden en op deze moeilijke dag nog een beetje extra. xxx

Lieve Kim, vandaag 15 jaar dar jij gemist wordt, een gemis dat gedragen wordt door jou familie wat niet te beschrijven is. Iedereen veel sterkte op deze o zo moeilijke dag, denk aan alle mooie herinneringen. Xxxmirjamxx

17.10.2003......17.10.2018.....al 15 jaar zonder jou ? Ik mis je Kimmie.....?? Ik schrijf je vandaag wat dichter bij mij Ik zou willen weten en nooit meer vergeten hoe het daarboven nu toch met je is Ik zou willen vragen tot in lengte van dagen of je het voelt nog, hoeveel ik je mis Ik zou willen zeggen je uit willen leggen hoe ik weer verder ga nu met mijn leven Ik zou willen zingen van duizenden dingen van jou en van mij, al was het maar even Ik zou willen horen hoe je, net als tevoren verhalen vertelt over vroeger en toen Ik zou willen zwijgen om jou terug te krijgen al was het alleen maar die knuffel, die zoen Waar moet ik gaan zoeken om jou terug te vinden jouw lach en jouw liefde en al je bestaan Waar schijnt de zon weer jouw licht en jouw warmte is het dichtbij of hier heel ver vandaan? Ik schrijf je vandaag al mijn zorgen, mijn vragen ik schrijf wat ik je nog niet had gezegd Ik schrijf je vandaag alle woorden vanbinnen die ik verdrietig opzij heb gelegd Ik schrijf je vandaag over al mijn geheimen over tranen en alles wat ik daarmee bedoel Ik schrijf je misschien wel hoe boos ik nog steeds ben hoe eenzaam, hoe bang en hoe rot ik me voel Ik schrijf je vandaag over dromen en wensen over jou en mijn leven en ons allebei Ik schrijf je vandaag gewoon al mijn gedachten Ik schrijf je vandaag wat dichter bij mij Gedicht van Margreet Jansen

Herinneringen aan een lieve dochter, een mens die bij je hoort. Wij kennen helaas dit verdriet en gemis in verbondenheid. Dit is een woord die lotgenoten goed kennen. Diezelfde pijn en verdriet, maar evenzogoed die fijne warme liefdevolle herinneringen die nooit meer weg gaan. Want dat mag een troost zijn, in Liefde sterft NIEMAND!. Daarvan ben ik overtuigt, dus ook Kim niet. In Liefde leeft ze! Helaas moet je haar lijfelijk missen! Ik zeg dan ook niet sterkte of zoiets maar, lieve groet in verbondenheid!

Dit is een nieuw gastenboek, een die niet zomaar weg is!