De dagen daarna kan ik me niet meer zo scherp voor de geest halen. Het is alsof je in een nachtmerrie rondloopt en je maar niet wakker kan worden. Je beseft nog niet dat dit een nachtmerrie is waar je nooit meer uit wakker wordt.

Er moet van alles gebeuren. De dag na het ongeval zit er ineens een begrafenisondernemer bij je thuis. Je moet een overlijdensbericht opstellen, een kist kiezen, bloemen, je moet een uitvaart in elkaar zetten, muziek, teksten, gedichten…En dat doe je allemaal, in een roes. Het dringt nog niet echt door. Alles komt gedoseerd binnen denk ik, want anders zou je toch gek worden?

Ik zoek kleren bij elkaar, en ja, ook haar lievelingsschoenen, haar adidassen.  Ze moet er netjes bijliggen. Zullen we haar thuis laten brengen? Neen, toch maar niet, dat lijkt ons te zwaar om haar constant te zien liggen….

We gaan naar het uitvaartcentrum. Daar ligt ze dan….ze lijkt niet dood, het is net of ze slaapt. Geen schrammetje, geen vlekje, zo gaaf….zo mooi….zo koud !!! Dan dringt het pas echt door. Het is echt waar !!! Ons kind is er niet meer….. pas 16 jaar, dit klopt toch niet? Dit hoort toch niet? Je hoort toch je eigen kind niet naar het graf te brengen ????

Ik had zó haar plaats willen innemen. Ik had er letterlijk alles voor over gehad om haar terug te krijgen….maar  het was onomkeerbaar. Niks of niemand kon de tijd terug draaien…

Ons huis zat elke dag vol met vrienden en vriendinnen van Kim , van Koen en Wouter. Buren, vrienden, familie…Er werd veel gepraat en gehuild. Er werd voor ons gekookt en er werd eten gebracht, ook al is eten op dat moment een  opgave.  De postbode heeft het ook geweten. Elke dag bergen kaarten, wel 500 stuks. Ook kaarten van mensen die we niet kenden, lotgenoten die zelf ook een kind hadden verloren. Het deed deugd om al die kaarten te lezen, al dat medeleven, al die mooie woorden over ons kind. Pas dan besef je hoe geliefd ze is en hoeveel verdriet er is om haar heengaan. Daar sta je nooit bij stil zolang alles goed gaat, maar Kim  was gewoon een hele lieve en sociale meid. Ik ben zó trots dat zij mijn dochter is !!!

Ik heb in die eerste weken een dagboek bijgehouden. Ik moest gewoon iets doen. Mijn gevoelens aan het papier toevertrouwen, was één van de manieren om ermee om te gaan. Hieronder een paar  citaten .

“Alle emoties die je maar kan hebben als mens passeren de revue. Woede, angst, ongeloof, verdriet, pijn, niet willen aanvaarden, zinloosheid, leegheid, de WAAROM-vraag waar je nooit antwoord op zal krijgen…”

“In de toekomst moet het een plaatsje krijgen zegt men, maar de enige plaats die wij nu zien is een lege plaats. Je bed dat onbeslapen is, je stoel aan tafel, je plekje in de auto, het bankje in de tuin, de stoel achter de pc, je scooter die weg is, je jas aan de kapstok, je schoenen waar ik over viel, je haren in de wastafel, je make-up op de wasmachine, je spullen die je liet slingeren, je stem door de telefoon, stappen op de trap, je sleutel in het slot, je muziek, je “hoi mam!”,  je glimlach, je soms boze gezicht, ik mis het allemaal, en dat gaat nooit meer over. Mijn hart weegt als een steen in mijn borst. Ik moet doorgaan, zonder jou, en eigenlijk wil ik dat niet. IK WIL JE TERUG !!!!”

“Het enige wat wij kunnen doen is te proberen hier enige zin aan te geven. Want hoe moet je iets verwerken wat totaal zinloos is ??? Daarom lieve schat, proberen wij kracht te putten uit “wie jij was, hoe jij was.” Jouw leven was kort, véél te kort, maar absoluut niet zinloos. Je betekende veel voor ons, voor anderen, je hield van de mensen en zij van jou. En daar draait het toch om in deze wereld ?? Om LIEFDE !!!!”